Bugün içimden yazmak gelmiyor

    Dün ile bugün arasında bir tuğla fark vardı yine. Ders çalıştım. Gelen bazı işleri hallettim. Ekseriyetle bir yorgunluk var üzerimde. Kaslarla alakalı olduğunu düşünüyorum. Vücudun gücü tamamen terk edip gitmiş gibi. Ruhun gücü fazlasıyla yerinde. Birbirine kılıç çekerek geçiyor günler. Gerçekten anlatılan hikayelerdeki kafes gibi hissediyorum vücudumu. Ruh bir kuş gibi.

    Dersler gittikçe ağırlaşıyor. Aklı tam anlamıyla çalıştırmam gerekiyor. Aklım çalıştıkça vücudum da açlık hissi uyanıyor. Yapay bir şeker alıp vücudumu kandırmak istemiyorum. Alışmamalı en azından şekere. Sürekli ödül gibi görmemeli kendini.

    Safra kesemde bir ağrı var. Bu ağrı neden geçmedi bilmiyorum. Sanki şiş giriyor gibi hissediyorum. Ya da savaşın ortasında mızrak yemiş bir er gibi. Vücudumda birçok problem görüyorum. Çok yılları kesmiyor artık gözüm. Galiba gitmeye alıştırılıyorum. Bunu hissediyorum her geçen gün. Bu da ciddiyetimi arttırıyor. Daha durgun bir hale geldim. Konuşmak içimden gelmiyor mesela. Telefonum çalmasın istiyorum. Kendimle baş başa kalmak istiyorum.

    Bugün içimden yazmak gelmiyor. Ezan da okundu. Kelimelerimin de aklı karışık. Gidip halimi arz edeyim.